ΓΡΑΦΩ + ΓΡΑΦΕΙΣ = ΓΡΑΦΟΥΝ

Στην Ελλάδα ζούμε κι όλα επιτρέπονται κι ό,τι γράφει δεν ξεγράφει κι αν το βαστάει ο οργανισμός σου το μασκαριλίκι, ό,τι θέλεις μπορείς να δηλώσεις ότι (νομίζεις πως...) είσαι. Από κλητήρας Δήμαρχος ας πούμε κι από Υπουργός Πρωθυπουργός, δεν έχει διαφορά. Ποιος θα σ’ εμποδίσει, αρκεί βέβαια να μπορείς να το αποδείξεις. ΄Η απλώς να μπορείς να κρατάς τα προσχήματα για την οικειοποίηση του «τίτλου» σου! Αν δηλαδή ονειρεύεσαι να κατακτήσεις τον τίτλο του συγγραφέα, πρέπει να έχεις γράψει ή να γράψεις κάτι. Από ιστοριούλες της πλάκας… μέχρι μυθιστόρημα για… άστεγους, άνεργους, άσχετους, ατέκνους, άπορους κι όποιους άλλους ταλαίπωρους πολίτες μπορείς να συγκινήσεις με τις δακρύβεκτες διηγήσεις σου των πέντε δακτύλων και άνω!

Τι να γράψεις όμως, όταν ούτε εσύ ο ίδιος δεν κατέχεις την ουσία της συγγραφικής δημιουργίας; Όταν δεν γνωρίζεις τον λόγο της ύπαρξής σου; Όταν ποτέ δεν αναρωτήθηκες, γιατί γεννήθηκες σ’ αυτό τον πλανήτη και ποιο είναι το νόημα της γήινης περιφοράς σου; Όταν ακόμα δεν έχεις συνειδητοποιήσει για ποιο σκοπό κατέβηκες στην γη και γιατί περιφέρεις το σαρκίο σου άσκοπα; Όταν πιστεύεις πως σ’ αυτό τον κόσμο υπάρχουμε μόνο για εκπλήρωση των οικογενειακών και κοινωνικών μας υποχρεώσεων; Ότι ο απώτερος σκοπός της υπαρξιακής μας ολοκλήρωσης είναι η προσωπική και επαγγελματική καταξίωση, ώστε οι καρποί των μόχθων μας, να μας αποδώσουν οικονομική αποκατάσταση;  

Τι να γράψεις λοιπόν όταν σου είναι γνωστό όλο το φάσμα των Δημοσίων Σχέσεων και… Θεαμάτων κι ανυπαρξίας κάθε ιδανικού και «δανεικού» πνευματικού χαρίσματος; Όταν ο τύπος σου (βιολογικός και ιδεολογικός) δεν είναι αρεστός στον ΤΥΠΟ;  Όπως άλλωστε κατά κανόνα κι ο κάθε ασυμβίβαστος κι επαναστατικός τύπος δεν είναι αρεστός στην μετριότητα και στην διαφθορά; Αφού θέλουμε δεν θέλουμε οι μετριότητες χρησιμοποιούνται από τους παράλογους και αδιανόητους εγκέφαλους του αφανισμού της ανθρώπινης φυλής… για να εκτελούν τα δόλια σχέδιά τους; Μην τολμήσεις λοιπόν ποτέ να... μας γράψεις... ούτε αλά… ΕΛΛΗΝΙΚΑ! Γιατί εμείς θα σε… παραφράσουμε!

        Κάποτε λοιπόν, που αυτοφυή φυτά "έγραφαν" την πονεμένη κι ασήμαντη "ιστοριούλα" τους, ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια, αγνώστου προελεύσεως και έργου «συγγραφείς». Πολλά «ψώνια» με σεναριακό μενού βωμολοχίες και χυδαίες σκηνές, αυτοχρίστηκαν λογοτέχνες, συγγραφείς, σεναριογράφοι, διαφημιστές κι ό,τι άλλο χωρούσε το... στερέωμα. Εύκολα ψάρευαν αφελείς χρηματοδότες, που «λάτρευαν» την Τέχνη (ή τις τεχνίτρες), και με τον τίτλο του «παραγωγού» που διακοσμούσαν την αφεντιά τους, κατάφερναν να προβάλουν την «σοδειά τους». Έτσι, εξασφαλίζοντας τόσο ανέλπιστα τίτλο κι ευκαιριακή ιδιότητα, περιφέρονταν περιχαρείς σε καλλιτεχνικά και μη στέκια, επιβάλλοντας ανενόχλητοι την ασημαντότητά τους. Ποιος θα τους σταματούσε άλλωστε; Αφού οι πιο πολλοί πέριξ του... Χολλυγουντ, τα ίδια έκαναν!

     Κι εσύ που είχες ΜΕΡΑΚΙ  να γράφεις, έκρυβες αναγκαστικά την πένα σου και χανόσουν από προσώπου σκηνής... μέχρι νεοτέρας απογραφής! Κι αφού πέρασαν τα άγονα χρόνια κι αφού εσύ καλλιέργησες τους καρπούς της σκέψης σου… ήρθε επιτέλους και η δική σου ΩΡΑ. Για να εκφράσεις ελεύθερα και απεριόριστα την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ...