ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

                                                                                                                                                                                                                                                                    

    ΝΑ γράφει κανείς ή να μη γράφει; Ιδού η αμφιβολία! Γιατί αμφιβολία; Γιατί πρέπει να είσαι σίγουρος, για ποιόν γράφεις. Για σένα ή για τους άλλους; Από πνευματική σου ανάγκη ή για επαγγελματική καταξίωση; Για μετάδοση ιδεών ή για προσωπικό όφελος; Κι αν μεν γράφεις για τους πολλούς και μακάριους «πτωχούς τω πνεύματι», είναι αμαρτία να παιδεύεσαι άδικα. Δεν μπορούν να σε κατανοήσουν! Αν όμως γράφεις για τους διαλεκτούς συνανθρώπους σου… τότε θέλει πολλή σκέψη! Πρέπει να έχεις ποιοτικό περιεχόμενο να τους προσφέρεις, για να τους παρακινήσεις να σε διαβάσουν. Λοιπόν, γιατί να γράφεις; Μα για να έχεις λόγο ΥΠΑΡΞΗΣ! Κι όχι για να το παίζεις συγγραφέας στον Τύπο και στα Κανάλια…, ούτε για να γλείφεις "υπεύθυνους" ή ανεύθυνους του… Τύπου, για δυο λεξούλες στα ψιλά... Έτσι δεν σέβεσαι το ταλέντο σου -αν έχεις- κι ούτε κατακτάς τον τίτλο! Γιατί όποιος έχει ΜΕΡΑΚΙ να γράφει, δεν το δηλώνει ως επάγγελμα, ούτε στην Εφορία! 

         Άρα, γράφεις για να ζεις και ζεις για να γράφεις! Αδιάφορο αν ... στον ωκεανό της ημιμάθειας επιπλέουν οι φελλοί, όπως δήλωσε ο ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ:  «Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις, είσαι». Να γράφεις λοιπόν για σένα και για τους λίγους έστω ομοίους σου. Τώρα προβληματίζομαι –μα ποιος είμαι- αν πρέπει να γράφει κανείς θέτοντας υψηλούς στόχους, αφού γνωρίζεις  πως ο γνήσιος συγγραφέας, πεθαίνει μεν στην ψάθα, «μα ζει» δε ...αθάνατος! Μα  κι όσο ζει... πεθαίνει, υπηρετώντας την Τέχνη! Κι όσο περιφέρει «πεζός» τα ιδανικά του, τόσο θα απογειώνονται οι αερολογίες των πεζών διπλανών του. Κι όσο εσύ θα υπηρετείς την Τέχνη, τόσο θα πλουτίζουν με φτήνια οι «πεζοί» διπλανοί σου. Όσο εσύ περιφέρεις πεζός τα ιδανικά σου, τόσο θα  απογειώνονται (μπουμ) οι αερολογίες τους! Κι όσο ζουν αυτοί (λόγο)τεχνικά με τις βιλάρες και τις αμαξάρες τους, τόσο αρκείσαι εσύ, καημένε ΠΟΙΗΤΗ, με τις Μεγάλες Ιδέες, στην εθνική μας φασολάδα, προς δόξα κι εξαέρωση των αεριτζήδων! Αντίθετα απ’ όσους συνανθρώπους μας ζούνε μες στην ΑΓΝΟΙΑ, εσύ γνωρίζεις πως χωρίς Πνεύμα, κανένα έργο δεν μένει ΑΘΑΝΑΤΟ!

        Γι’ αυτό κι εσύ γράφεις: Για δημιουργία... σκέψης, στον απερίσκεπτο άνθρωπο. Για επιφοίτηση Πνεύματος κι όχι οινοπνεύματος, στο όποιο άμυαλο θνητό ον. Κάνε το καλό λοιπόν... και γράψ’ το με ΣΤΥΛΟ...